Значително повисоки плати и подобри услови за работа – се повеќе германски негувателки работат во соседен Луксембург.
Во Германија состојбата во секторот за нега е веќе драматична, а тешко дека ќе се подобри, пишува Дојче веле.
Осум часот наутро. Сома Мецгер тропа на вратата на г-ѓа Пениг-Шоси и влегува. “Добро утро. Како си?” вели медицинската сестра. „Гуд Мојен“, одговара таа. Мари Хозе Пениг-Шауси има 94 години и веќе шест години живее во домот за стари лица „Оп Ламп“ во Васербилиг, Луксембург. Сома Мецгер е 50 години помлада. Започнува вообичаената процедура за која има на располагање добар половина час.
Сома Мецгер ја облекува г-ѓа Пениг-Шоси, и помага да стане од креветот, ја става во инвалидска количка и ја носи во тоалет. По десет минути се враќаат во собата. Г-ѓа Пениг-Шоси сака сама да го нанесе карминот, дури и ако негувателката и помага држејќи ја нејзината веќе треперлива рака. Тие разговараат за поранешната сценска кариера на старата дама – понекогаш на германски, понекогаш на луксембуршки, сето тоа наполнето со фрази на француски.
Неспоредливо подобро од Германија
Пред речиси 20 години, Сома Мецгер реши да ја напушти работата во германски дом за стари лица и да замине да работи во соседен Луксембург. Научила луксембуршки на курс организиран од нејзиниот работодавец. Од нејзиниот дом во Трир, Германија, каде што живее со семејството, до работното место има 13 километри, за што и се потребни едвај дваесет минути. „Ниту еден момент не се покајав за мојата одлука“, вели Мецгер.
Таа во никој случај не е единствената која од Германија оди да работи во соседен Луксембург. Според Националниот институт за статистика на земјата, над 52.000 Германци работат во малата земја – 30 отсто повеќе од пред една деценија. Огромното мнозинство од нив сè уште живеат во Германија и одат на работа. Само во секторот за здравство и социјална заштита се регистрирани 6.300 Германци, а меѓу нив има најмалку 4.000 негуватели како Сома Мецгер.
Тоа може да се види и на нејзиното работно место: над 80 отсто од 147-те вработени во старечкиот дом „Оп Ламп“ се Германци кои се грижат за 81 станар во домот. „Ние конкретно не бараме негователи од Германија“, вели директорката Миреј Вирц-Ленерц. Но, во пограничната област се прошири веста дека работните услови во Луксембург се многу подобри отколку во Германија. Речиси нема прекувремени часови, повеќе персонал работи, вработените се почитуваат, а платата е речиси двојно поголема. „Заработувам повеќе во Луксембург со 60% работно време отколку во Германија ако работам со полно работно време“, вели Мецгер.
Загрижени се и во Луксембург
Големото Војводство Луксембург, со своите 670.000 жители, неодамна ги зголеми платите на вработените кои се грижат за старите и болните. Со десет години стаж, негувателка во старечки дом заработува околу 65.000 евра годишно – плус бонуси, додека медицинска сестра може да заработи околу 100.000 евра.
Луксембург очигледно е подготвен да им плати на старателите уште подобро бидејќи и таму населението старее. Според проценката на здружението на негувателки Копас, во следните пет години во секторот за нега ќе треба да се пополнат 4.000 работни места, од кои 900 медицински сестри, а има и други работници: од физиотерапевти до асистенти во кујна. Но, во Луксембург, само малку повеќе од 100 старатели ја завршуваат обуката секоја година. Веќе околу 50 отсто од медицинските сестри доаѓаат од соседните земји. Менаџерот на луксембуршкиот старечки дом Wirc-Lenerc стравува дека во наредните години ќе биде потешко да се најдат старатели од Германија. „Платите растат и таму“, вели таа, но верува во подобри работни услови, пониски даноци и на крајот подобри пензии во Луксембург.
Катастрофа во Германија
Во исто време, тоа е катастрофа за домовите за стари лица и болниците од другата, германска страна на границата. Само од болницата Barmherzige Breeder во Трир, секоја година од 25 до 30 медицински сестри заминуваат за Луксембург, вели Јорг Могендорф, менаџер на одделот за медицински сестри во болницата: „Трендот повторно расте“. Вели дека се трудат да го задржат кадарот со покачување на платите и разни бенефиции, но луѓето сепак си заминуваат.
И Комората на работници во секторот за грижа на покраината Рајнланд-Пфалц сведочи дека ситуацијата „никако не е подобрена, згора на тоа: се влошила“. Нејзиниот претседател Маркус Меј смета дека малку може да се направи против одличните плати во соседните земји: „Единствено што може да се направи е генерално да се зголеми бројот на вработени во тој сектор во погодените области. Но, нашата комора како државната институција, има мало влијание или способност да ја обликува ситуацијата“, вели тој.
„Не се враќам!
За Сома Мецгер не доаѓа предвид некогаш повторно да работи во својата земја: „Во Германија бев одговорна за девет или десет стари лица во една смена, често работев 15 дена по ред. Во Луксембург имам пет луѓе за кои се грижам“. Таа не верува дека таму нешто ќе се промени. Во Луксембург, работодавачот ги почитува нејзините желби кога го организира распоредот.
Сома Мецгер е исклучително задоволна: „Без потешкотии можам да ги балансирам работата и приватниот живот. Тоа е и превентивна мерка против лошото расположение и стресот.
А тоа во Германија го има се повеќе и во сите сектори.
